قالینی، روستایی از توابع بخش خفر شهرستان جهرمدر استان فارس ایران است. در قسمت جنوب شرق و به فصله 40 کیلو متری از مرکز بخش واقع گردیده است .جادهای فرعی روستا که به اسفالت شیراز –جهرم منتهی می شود 21و23 کیلو متر طول دارد. از قدیم‌الایام مردم پیرو مذهب تشییع و از خصلت های خوب انسانی برخوردار بوده اند و هستند . رسم و رسوم این روستا با دیگر روستاهای منطقه چندان تفاوتی ندارد مالک قدیمی ابراهیم رامجردی است.
صنایع دستی آنها قالی بافی است . قالینی روستا یی است کوهپایه ای .روستا با آن خانه های قد و نیم قدش ،روی دامنه های کوه گرم اعلام موجودیت می نماید ،خانه هایی پشت رو پشت وپله پله ای انگار با هم قصد تسخیر قله های سپیدار را دارند .
باغستان سرسبز و زیبای این روستا که دست پرورده مردمان زحمتکش آنجاست از دو سمت شمال شرق و مشرق بغل باز کرده و روستا را در آغوش گرفته است .در سمت مغرب آن در چشم انداز نگاهت چندین تپه کوتاه و بلند قرار گرفته که پشت این تپه مزرعه ای به نام کشکر (KASKAR) به چشم می خورد . که در انتهای مزرعه مرز فی‌مابین قالینی و لرد خزان است .در دمدمه های بهار بلبلان بر شاخسار درختان و کبک ها بر دامنه کوهپایه ها هر کدام به نوعی نغمه سرایی می کنند و رسیدن بها ر را پاس می دارند .در این ایام درختان بادام ،زردآلو ،سیب هر کدام با رنگ مخصوص به خود از دور خود نمایی می کنند و به روی مردم آنجا لبخند می زنند .و تو اگر از داخل روستا به دامنه ها و قله کوه نگاه کنی مفروشی از فیروزه بر سطح کوهپایه ها خواهی دید .روستا در بهار و پاییز و زمستان فوق العاده زیباست و هر کدام از این فصول با جلوه خاص خود بر رغبت نگاه بیننده سهم بسزایی دارند .
- نوع فعالیت مردم :فعالیت مردمان این روستا به ترتیب اهمیت کشاورزی و دامداری است که کشاورزی آن شامل غرس و پرورش انواع درختان مرکبات ،خرما ،دامداری ،نگهداری و پرورش گاو و گوسفند و بز می باشد .در این روستا زنان نیز دوشادوش با مردان در امر تلاش جهت امرار و معاش فعالیت دارند و قالیبافی که یکی از صنایع دستی کشورمان است توسط آنان انجام می گیرد .قالی های بافته شده در منطقه و حتی خارج از منطقه از نظر لطافت و ظرافت مشهور است و تقریباً دو پنجم درآمد این روستا را تشکیل می دهد .
- محصولات عمده :خرما –مرکبات-برنج-گندم-که علاوه بر مصرف روستا همجوار و حتی شهرستانهای اطراف عرضه می شود .
-محصولات غیر عمده :صیفی جات است که به مصرف اهالی می رسد .
آداب و رسوم محلی و مرسوم : آداب و رسوم محلی این روستا با دیگر روستا های بخش تفاوتی ندارد و به مصداق این سخن پند آموز و گهربار سعدی که می فرماید :
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
شریک غم و شریک شادی همند و به صورت قراردادی در هنگام اندوه لباس تیره و در هنگام شادی لباس شادی را می پوشند .
شب نشینی با دوستان و آشنایان در فصل زمستانمخصوصاً شب های بارانی مرسوم ومعمول است .مهمان نوازی یکی از نشانه های بارز این روستا است . در مراسم عروسی نیز باید گفت علاوه بر شیربها ومهریه که معمولاً در برخی جاها معمول و مرسوم است ،به نسبت توانایی داماد گرفتن برنج و روغن و آرد و گوسفند و قند و چای و دیگر مخارج عروسی که در مراسم دو روزه در خانه عروس به مصرف می رسد و به عهده داماد است که بایستی آن را تهیه ببیند .
مناسبت نام محل: نام قبلی و فعلی این محل ،قالینی است و نام دیگری نداشته و ندارد .برخی معتقدند در زمان قدیم که صنعت قالیبافی به شیوه مکانیزه و پیشرفت ماشینی نبوده ،قالی های این روستا در منطقه و خارج از منطقه از صنایع دستی ارزشمندی محسوب می شده است که هنوز همچنان ارزش خود را حفظ کرده اند و از لطافت و ظرافت خاص خود برخوردار است .
مقبره دو امامزاده در این روستا وجود دارد یکی به نام امامزاده سبز پوشان که در بین باغات این روستا قرار دارد و تا محل حدوداً 300 متر فاصله دارد و دیگری امامزاده دست ناپیدا که بر دامنه تپه واقع است و فاصله اش تا محل قریب 4 کیلومتر است .هر دو امامزاده فاقد گنبد و بارگاه است .
بعضی از اهالی روستا به خاطر اعتقادی که به این دو امامزاده دارند جهت گرهگشایی کارشان نذر می کنند و دیگ جوش می دهند .دیگ جوش معمولاً در فصل بهار و در جوار آرامگاه امامزاده دست نا پیدا انجام می شود .منظور از دیگ جوش یعنی ذبح گوسفند و طبخ و دعوت از اهالی روستا به صرف ناهار است .